زمینه و هدف: در راستای بهبود ایمنی بیمار، کشورها بر آن هستند تا ایمنی سیستمها را پایش کنند و در این مسیر لازم است فرهنگ ایمنی بیمار نیز بررسی و در بین کارکنان توسعه یابد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش فرهنگ ایمنی بیمار بر ارتقای فرهنگ ایمنی و خودکارآمدی پرستاران در بیمارستان ولیعصر (ع) شهر بیرجند بود. روش تحقیق: پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان ولیعصر (ع) شهر بیرجند در سال 1397 (100 نفر) بودند. از این جامعه آماری، بر اساس جدول مورگان و به روش نمونه گیری طبقه ای، تعداد 80 پرستار انتخاب و به طور تصادفی و مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. جلسات آموزش گروهی فرهنگ ایمنی بیمار، در طی 4 جلسه 2ساعته برای افراد گروه آزمایش انجام شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. در پیش آزمون و پس آزمون، هر دو گروه به ابزارهای پژوهش (پرسشنامه فرهنگ ایمنی بیمار و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر) پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس در نرم افزار SPSS (ویرایش 22) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد، در متغیر فرهنگ ایمنی با توجه به اثر متغیر، آموزش فرهنگ ایمنی بیمار معنی دار بود (0/01>P)؛ در متغیر خودکارآمدی با توجه به اثر متغیر، آموزش فرهنگ ایمنی بیمار معنی دار بود (0/001=P). نتیجه گیری: آموزش های مربوط به فرهنگ ایمنی بیمار به پرستاران، بر ارتقای فرهنگ ایمنی و خودکارآمدی آنان موثر است؛ بنابراین پیشنهاد می گردد برنامه ریزان، مسوولین و دست اندرکاران از این روش آموزشی در خصوص ارتقای فرهنگ ایمنی بهره ببرند.

زمینه: فرهنگ ایمنی زیرمجموعه ای از فرهنگ سازمانی است و عقاید و ارزش ها به طور خاص منعکس کننده سلامت و ایمنی است. پژوهش حاضر با هدف سنجش فرهنگ ایمنی بیمار در بیمارستان منتخب با رویکرد اعتباربخشی ملی و استانداردهای بیمارستان های دوستدار ایمنی انجام شد. روش: : مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی است که در سال 1398-1397 در دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج) انجام شد. این پژوهش کاربردی یک مطالعه توصیفی است که به روش کیفی انجام شد. حجم نمونه این مطالعه با استفاده از فرمول ریچارد جی شیولسون و از کلیه کارکنان بیمارستان منتخب 262 نفر انتخاب شدند که مشارکت تعداد 257 نفر در مرحله اول و تعداد 201 نفر در مرحله دوم مشارکت داشتند. به منظور ارزیابی فرهنگ ایمنی از پرسشنامه استاندارد پیمایش بیمارستانی فرهنگ ایمنی بیمار (HSOPSC) استفاده شد. یافته ها: مقایسه پایش مرحله اولیه فرهنگ ایمنی با مرحله دوم از مداخلات نشان داد که پایین ترین سطح فرهنگ ایمنی با تعداد حوادث گزارش شده می باشد و درجه ایمنی بیمار بالاترین رتبه را دارد. همچنین تفاوت پایش مرحله اول با مرحله دوم تعیین سطح فرهنگ ایمنی، محل کار(0. 3+)، مسئول مستقیم(0. 1-)، ارتباطات و بازخورد(0. 1+)، فراوانی وقایع گزارش شده(0. 1-)، درجه ایمنی بیمار(0. 2+)، بیمارستان شما(0. 1-)، تعداد حوادث گزارش شده(0. 3+) نشان داده شد و ارتباط آنها نیز معنادار نبود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، می توان با تقویت همکاری بین بخشی و نیز تقویت ارتباطات واحدهای بیمارستان از طریق تعامل و ارتباط صمیمی سوپروایزر با زیردستان در ارتقاء فرهنگ ایمنی موثر اقدام نمود.

زمینه و هدف: ایمنی بیمار یکی از مهمترین دغدغه های سازمان های مراقبت بهداشتی و درمانی است. اولین گام در ارتقا و بهبود فرهنگ ایمنی بیمار ارزیابی این مقوله است. بر همین اساس مطالعه حاضر به هدف بررسی فرهنگ ایمنی بیمار از دیدگاه پرستاران در بیمارستان های آموزشی استان هرمزگان صورت گرفت.روش بررسی: پژوهش حاضر توصیفی از نوع مقطعی و نمونه پژوهش شامل 190 نفر از پرستاران بیمارستان های آموزشی درمانی استان هرمزگان بود که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی برای مطالعه انتخاب شدند. ابزار این مطالعه پرسش نامه استاندارد «پیمایش بیمارستانی در مورد فرهنگ ایمنی بیمار» HOSPIC بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری تی مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD (برای مشخص شدن گروه ها) در نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد یافته ها: از بین ابعاد مختلف فرهنگ ایمنی بیمار بعد تعداد کارکنان و مسائل مرتبط (40.25%) کمترین امتیاز و بعد کارگروهی درداخل بخش بیشترین امتیاز (85.60%) را کسب کردند. در طی 12 ماه گذشته 63 نفر (35.7%) از پرستاران هیچ گزارش وقوع خطایی ارائه نداده و 53 نفر (30.1%) فقط 1 یا 2 گزارش وقوع خطا را ارائه کرده بودند. امتیاز ابعاد مختلف فرهنگ ایمنی بر حسب سابقه کار، نوع استخدام، بیمارستان، و میزان ساعات کاری متفاوت بود (p<0.05).نتیجه گیری کلی: با توجه به یافته ها پیشنهاد می شود که مدیران و سیاست گذاران عوامل تاثیر گذار بر در فرهنگ ایمنی بیمار را شناسایی کرده، محیط کاری را بهبود داده و فضای سازمانی حمایت کننده ای را به وجود آورند. مطالعات بیشتری برای یافتن علل نارکارآمدی گزارش خطاهای پزشکی، پرستاران در مورد نیاز است.

آمار بالای متوفیات ناشی از تصادفات جاده ای در ایران و خسارات مالی و اقتصادی آن یکی از مسائل مهم جامعه است، که یافتن راه حل برای آن ضروری و اجتناب ناپذیر است. با عنایت به معضلات فرهنگ ایمنی و مقابله با آن، این پژوهش به دنبال طرح مدلی برای ارتقای ایمنی جاده ای ایران با تاکید بر فرهنگ ایمنی است. با انجام مطالعات تطبیقی، راهکارهای استفاده شده توسط کشورهای موفق در این زمینه و عوامل تاثیرگذار برگرفته شده از مطالعات نظری، مدل مورد نظر استخراج شد و با تشکیل پانل دلفی در سه دور متوالی، ابعاد، مولفه ها و شاخصهای مورد نیاز مشخص و میزان اهمیت آنها با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی تعیین گردید.اعضاء پانل متخصصان و خبرگان در حوزه ایمنی جاده ای ایران می باشند. نتایج پژوهش نشان میدهد تقویت هر یک از مولفه های استخراج شده موجب ارتقای فرهنگ ایمنی می شود. از ویژگیهای حائز اهمیت این مدل قابلیت انعطاف پذیری در شرایط مختلف است زیرا در شرایط خاص و امکان تقویت هر یک از عوامل، می توان موجب ارتقای فرهنگ ایمنی شد.

مقدمه: طی دو دهه اخیر این تفکر که سیستم سلامت به اندازه کافی ایمن نیست و نیازمند بهبود و ارتقاء یافتن است در سطح جهانی مورد بررسی قرار گرفته است. لذا، بررسی دیدگاه های پرسنل می تواند در اجرای برنامه های ارتقاء آن مفید باشد.هدف: این مطالعه با هدف تعیین فرهنگ ایمنی بیمار از دیدگاه کادر درمان در بیمارستان های آموزشی خرم آباد انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که در سال 1393 انجام شد، 280 نفر از کارکنان بیمارستان های آموزشی شهر خرم آباد با استفاده از نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه مشخصات فردی و پرسشنامه سنجش فرهنگ ایمنی بیمار در بیمارستان (Hospital Survey on Patient Safety Culture-HSOPSC) منتشر شده توسط آژانس کیفیت و تحقیقات بهداشت و درمان آمریکا، را تکمیل کردند. 250 نفر پرسشنامه ها را بطور کامل عودت دادند. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شد. بیان یافته ها با میزان خطای کمتر از 0.05 بعنوان معنی داری آماری در نظر گرفته شد.یافته ها: نشان دادند که فرهنگ ایمنی در بیمارستان های دانشگاهی شهر خرم آباد در دیدگاه کارکنان در سطح مطلوبی نبوده و حیطه های آموزش مداوم و ارتقای مستمر، واکنش غیر تنبیهی به اشتباهات، فراوانی گزارش دهی وقایع، ارتباطات باز، حمایت مدیریت از ایمنی بیمار، ارتباط و بازخورد دادن خطاها از مهمترین ابعاد فرهنگ ایمنی هستند که نیازمند توجه و رسیدگی می باشند.نتیجه گیری: به مدیران بیمارستان ها پیشنهاد می شود که به طراحی برنامه های تغییری در بیمارستان اقدام نمایند تا فرهنگ حفظ ایمنی بیماران در راستای کاهش خطاها و افرایش گزارش آنها تقویت شود.

هدف: بررسی حوادث نشان می دهد که وقوع بیش از90 درصد حوادث صنعتی به عامل انسانی مربوط است و تنها بر پایه ی اقدامات فنی مهندسی و وضع قوانین و مقررات ایمنی نمی توان رفتارهای ایمن را در صنایع نهادینه نمود. بنابراین با ایجاد یک فرهنگ مثبت و موثر ایمنی است که می توان افراد را از خطرات موجود آگاه نموده و حوادث را در محیط کار کاهش داد. برای دستیابی به این هدف در ابتدا می بایست شرایط موجود را اندازه گیری و ارزیابی کرد. این مطالعه به منظور بررسی پایایی (همسانی درونی) و روایی پرسشنامه فرهنگ ایمنی انجام پذیرفت.روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی برای بررسی پایایی (همسانی درونی) و روایی پرسشنامه فرهنگ ایمنی به ترتیب از روایی زبانی، ضریب آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد. پرسشنامه مذکور در بین 324 شاغل دو شرکت پالایش نفت با ردیف سنی 22-60 سال (میانگین 79/41 و انحراف معیار27/11) توزیع گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 15 تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که پنج سوال از 76 سوال مربوط به پرسشنامه فرهنگ ایمنی از نظر روایی زبانی نیاز به اصلاح داشت. پایایی پرسشنامه بر اساس ضریب آلفای کرونباخ 96/0 تایید شد، همچنین کاربرد تکنیک تحلیل عوامل اصلی نشان داد که فرهنگ ایمنی شامل پنج بعد می باشد که با پرسشنامه پیشاهنگ(دارای دوازده بعد) متفاوت است. امتیاز کل پرسشنامه به ترتیب همبستگی قوی و مثبتی با اولین عامل (0001/p-value= 0و 894/r= 0) ، دومین عامل ( p-value=0/0001 و 876/r= 0) ، سومین عامل (0001/ p-value=0و 859/r= 0) ،چهارمین عامل (0001/ p-value= 0و 718/r= 0) و پنجمین عامل (0001/ p-value= 0و 521/r= 0) دارد. نتیجه گیری: بررسی نتایج نشان داد که این پرسشنامه دارای پایایی مطلوب و روایی نسبتا مناسبی است. در این پرسشنامه تمامی ابعاد فرهنگ ایمنی با یکدیگر همبستگی مثبت دارند. با توجه به بار عاملی پرسش ها در هر عامل، عوامل به شکل تعهد مدیریت، سطح تبادل اطلاعات، آموزش، محیط کار و اولویت به ایمنی نامگذاری شد. نتایج نشان داد که بعد تعهد مدیریت قویترین همبستگی را با فرهنگ ایمنی دارد که این موضوع بیانگر نقش مهم مدیریت در ایجاد یک فرهنگ موثر ایمنی در سازمان می باشد.

سابقه و هدف: ارایه مراقبت ایمن و با کیفیت بالا در زمان بحران هایی مانند بلایای طبیعی، درگیری ها، یا بیماری های همه گیر باید همیشه یکی از اهداف اساسی یک سیستم مراقبت بهداشتی باشد. در مراقبت های بهداشتی، علاوه بر بیماران کارکنان نیز آسیب می بینند. از این رو، هدف این مطالعه بررسی وضعیت فرهنگ HSE و رابطه آن با ابتلا به کووید-19 در مراکز بهداشتی و درمانی است. مواد و روش ها: پژوهش مقطعی-تحلیلی حاضر با استفاده از پرسشنامه استاندارد فرهنگ ایمنی HSE و تست PCR معیار ابتلای کارکنان به کووید-19 انجام شد. افراد مورد مطالعه به صورت طبقه ای تصادفی جهت بررسی ها انتخاب شدند. در ادامه جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته ها: تعداد شرکت کنندگان در این مطالعه 452 کارمند شاغل در بیمارستان مرکز کرونای شهرستان بروجرد با میانگین سنی و انحراف معیار 69/5 ±,97/33 بود. میانگین و انحراف معیار نمره ی کلی فرهنگ HSE 53/23 ±,64/172 بود و 1/7% افراد دارای فرهنگ HSE منفی و 9/92% دارای فرهنگ HSE مثبت بودند. بررسی وضعیت ابتلا به کووید-19 نشان می دهد که 1/70% از افراد به ویروس مبتلا شده اند. نتایج رگرسیون خطی چند متغیره نشان داد که با افزایش سن، نمره کلی فرهنگ HSE کاهش می یابد (0001/0=p-value). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که فرهنگ HSE در کارکنان سلامت بیمارستان مورد مطالعه در سطح بالایی قرار دارد و متغیرهای سن، سابقه حادثه، ابتلا به بیماری و نوع شغل از عوامل موثر بر نمره فرهنگ HSE می باشند.

مقدمه: با وجود پیشرفتهای زیاد در زمینه علم ایمنی، هنوز نرخ حوادث غیرقابل قبول می باشد. تجارب دهه های اخیر نشان می دهد برای بهبود وضعیت موجود، بکارگیری تجهیزات ایمنی به تنهائی کافی نمی باشد. در همین راستا ارتقا فرهنگ ایمنی بعنوان یک راهکار اصلی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان تاثیر مداخلات فنی و مدیریتی در بهبود فرهنگی می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت توصیفی - تحلیلی ومقطعی در سال 1388 و 1389 انجام گرفته است. پس از اندازه گیری سطح فرهنگ ایمنی با استفاده از پرسشنامه های اختصاصی و تحلیل نتایج آن، اقدامات مداخله ای از بعد فنی و مهندسی صورت گرفت. پس از گذشت 6 ماه برای تعیین تاثیر اقدامات انجام شده، فرهنگ ایمنی مجددا اندازه گیری و ارزیابی گردید.یافته ها: میانگین نمره فرهنگ ایمنی افراد با مقدار (43.42± 287) مثبت ارزیابی گردید بعد از اجرای مداخلات نمره فرهنگ ایمنی بصورت معنی دار از 43.42± 287 به 31.11±318 ارتقا یافت (P<0.001). تاثیرسن، وضعیت تاهل و سابقه کار در ارتقا فرهنگ ایمنی پس از مداخله معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: برای کاهش خسارات ناشی از حوادث مختلف، برنامه ریزی برای ارتقاء سطح فرهنگ ایمنی در صنعت امری بسیار ضروری می باشد.